Simone van Groenestijn Archieven

Door CYM Simone van Groenestijn. Een korte terugblik op hoe het internet ook ooit was. Een plek van verbeelding, van écht nieuwe ideeën en van verbinden. Dankjewel Simone! Wil je meer over haar lezen of met haar in contact komen? Kan eens bij de Leading Teachers pagina voor alle contactgegevens! In dit blog gaat ze o.a. in op the Women Netart Award en Nomensland.

Het is 2006

Ik ben 32 jaar en woon intussen al 7 jaar in Oostenrijk. Ik ben een actief lid van de Linux Netart Community in Graz en ik doe veel kunstprojecten in Slovenië. Ruim tien jaar lang maak ik “internetkunst”. En sinds eind jaren negentig doe ik online samenwerkingen met kunstenaars door heel Europa, bouw ik online virtuele werelden en maak ik websites als kunstprojecten. Al die jaren begrijpen de mensen om mij heen niet zo goed wat ik nou eigenlijk doe, maar langzaamaan komt er steeds meer interesse in het nieuwe medium “het internet”. Iedereen begrijpt intussen wel dat ze er “iets” mee moeten, maar wat dan precies en op welke manier is voor velen nog best onduidelijk.

Het is de tijd waarin de grenzen tussen het voormalige Oost- en West-Europa, waarin ik ben opgegroeid, steeds meer vervagen. In mei 2004 treden onder andere Polen, Hongarije, Tsjechië, Slowakije en Slovenië toe tot de Europese Unie. Decennialang stond er een hek tussen Oostenrijk en de omringende landen. Nu verdwijnen langzaam de grenscontroles tussen deze landen, er is nog slechts één grenscontrole noodzakelijk. De Oostenrijkse douaniers werken samen met hun Tsjechische, Slowaakse, Hongaarse en Sloveense collega’s. Als je de grens over wilt hoef je nog maar bij één loket je paspoort te laten zien. Er worden stickers geplakt op de grenshuisjes met de tekst “Doorrijden tot het volgende huisje! Alleen daar controle!” In december 2007 verdwijnen de controles helemaal en worden de grenshuisjes afgebroken of door kunstenaars veranderd in kunstwerken.

Niemandsland of Nomensland

Tijdens een workshop fotografie in 2004 in een dorpje ten noorden van Wenen werken we met het thema “Niemandsland”. Jarenlang werden de grenzen rondom Oostenrijk gekenmerkt door het IJzeren Gordijn, een brede strook land met een hek, dat Europa verdeelde in Oost en West. Het zijn enorme stroken land, van 200 meter tot soms wel 300 meter breed, waar het vroeger levensgevaarlijk was om je daar te vertonen. Het zijn stroken land die helemaal leeg zijn, waar “niets” was, letterlijk “niets”. Dit zijn de stroken land waar je doorheen moest als je probeerde te vluchten van Tsjechoslowakije of Hongarije naar Oostenrijk. Het was vrijwel onmogelijk om daar doorheen te komen zonder te worden neergeschoten.

Het Ijzeren gordijn

Na het verdwijnen van het IJzeren Gordijn zijn er ineens overal zones van zo’n 200 meter breed die helemaal leeg zijn en die opnieuw kunnen worden ingevuld. Wat doe je met al die ruimte in een gebied waar jarenlang niemand mocht komen? Op de grens tussen Oostenrijk en Tsjechië wordt een shopping center gebouwd en een stuk grensgebied tussen Oostenrijk en Slowakije wordt veranderd in een natuurgebied waar je kunt picknicken en kanoën. Er ontstaat een gekke situatie dat je het land Oostenrijk uit gaat, maar nooit het land Slowakije of Tsjechië binnen gaat. Je blijft in die enorme strook Niemandsland waar je ineens prima een dagje uit kunt gaan.

Van 2004 tot 2006 bezoek ik veel van deze plekken rondom Oostenrijk. Steeds ga ik op zoek naar de grens tussen de landen. Ik bouw een hele verzameling foto’s op, hele gewone foto’s, van een huis, een weg, een bos, een rivier, een voortuin. Wat al deze foto’s kenmerkt, is dat er op al deze foto’s altijd twee verschillende landen te zien zijn. Iedere foto laat een grensgebied zien, twee landen, twee plekken, die jarenlang streng van elkaar gescheiden waren.

800×600

Deze verzameling foto’s vormt het uitgangspunt voor een website waarin ik de foto’s omzet naar HTML-tabellen. Ik gebruik een transparante gif om de tabellen op maat te houden. In de begindagen van het internet was het heel gebruikelijk om je website te ontwerpen als HTML-tabel. Om zeker te weten dat de afstanden in iedere rij en kolom altijd hetzelfde waren gebruikte je transparante afbeeldingen, een “transparante gif”. Er bestonden nog geen smartphones waarmee je websites kon bekijken. Je kon er in die tijd redelijk zeker van zijn dat iedere bezoeker van je website in ieder geval een website op het formaat 800×600 kon bekijken. Met een HTML-tabel kon je je website perfect passend maken.

“Nomensland”

Al die foto’s en HTML-tabellen bij elkaar worden samen een kunstproject: “Nomensland”. (No Man’s Land met een typefout in de naam…) De HTML-tabellen vormen het werk. Als je de originele foto wil zien waar het werk op gebaseerd is, moet je op “view source” klikken. “View source” laat de code achter iedere pagina op het Internet zien. Met die functie, die in iedere browser zit, heb ik in de jaren negentig websites leren maken. Door bij iedere website die ik interessant vond de codes te bekijken en op die manier uit te zoeken hoe de pagina gemaakt was, ontdekte en leerde ik de codes die ik nodig had om mijn eigen websites te maken.

de “Marianne.von.Willemer Frauen.Netzkunst.Preis.06”

In oktober 2006 win ik een prijs met dit project, de “Marianne.von.Willemer Frauen.Netzkunst.Preis.06”. Marianne von Willemer was een actrice en danseres die bekend is geworden door haar relatie met Goethe en de gedichten die zij samen met hem schreef. Ze is een vrouw die altijd in de schaduw heeft gestaan van Goethe, zoals zoveel vrouwen toch altijd een beetje in de schaduw blijven staan. De prijs is een initiatief van de stad Linz en is bedoeld om vrouwelijke kunstenaars in Oostenrijk, die zich bezighouden met “net.art”, te ondersteunen en meer zichtbaarheid te geven. Ik zie het als een grote erkenning dat ik nu deze prijs in ontvangst mag nemen.

De prijsuitreiking vindt plaats in een tot de rand toe gevuld ARS Electronica Center in Linz. Ik heb voor deze avond een presentatie voorbereid waarin ik probeer uit te leggen hoe mijn winnende werk in elkaar zit, hoe ik een grapje heb uitgehaald in het project, doordat je, als je op “view source” klikt, in plaats van de HTML-code achter de pagina, de oorspronkelijke foto te zien krijgt. Ik probeer uit te leggen wat de relatie is tussen het gebruik van HTML-tabellen en de grenzen in Europa.

Het is helemaal niet de bedoeling dat ik hier aan de mensen in de zaal een snelcursus HTML geef. Er is een jazz-trio dat muziek speelt en er is een enorm buffet, helemaal gratis voor alle bezoekers die die avond in het ARS Electronica Center zitten. De avond is bedoeld voor de stad Linz om aan een groter publiek te laten zien dat zij vrouwen in de kunst en technologie ondersteunen. Stiekem hoop ik dat ik in ieder geval een paar mensen in de zaal enthousiast gemaakt heb om ook zelf aan de slag te gaan met HTML.

Ook het jaar van…

In datzelfde jaar doen Facebook, Youtube en Blogger hun intrede. Het is de start van Social Media, van het Web 2.0. Iedereen kan nu een gratis Gmail account aanmaken. Nog altijd is “No Men’s Land” een van de kunstprojecten waar ik trots op ben. Een project met een spelfout in de naam, een project waarin ik mijn liefde voor HTML kon vertalen naar mijn interesse voor Europa, een project waarin ik real en virtual met elkaar kon verbinden. Een project waarvan ik nog altijd hoop dat het ooit nog eens in een museum komt 🙂

Het is nu 15 jaar later. Nog altijd maak ik een foto als ik ergens een grens tussen twee landen overga. En nog altijd vind ik het bijzonder als ik gewoon zo door kan rijden, als een grens tussen twee landen niet meer is dan een bord langs de weg.

Naar Nomensland!

Afbeelding met persoon, binnen, staand, mensen

Automatisch gegenereerde beschrijving — De prijsuitreiking in het ARS Electronica Center – 12 oktober 2006

Afbeelding met tekst, monitor, schermafbeelding

Automatisch gegenereerde beschrijving — Totaaloverzicht op Nomensland

Afbeelding met tekst, schermafbeelding

Automatisch gegenereerde beschrijving — Een selectie van foto’s en art voor Nomensland

Een selectie van foto’s en art voor Nomensland

Het ijzeren gordijn

Afbeelding met gras, buiten, lucht, veld

Automatisch gegenereerde beschrijving — Bron

Afbeelding met kaart

Automatisch gegenereerde beschrijving — Bron

Bronnen

Ijzeren Gordijn

In deze terugkerende blogserie over Leren programmeren vragen we aan de leading teachers om hun ervaringen te delen. Deze keer heeft Simone van Groenestijn dit mooie stuk geschreven over het leren programmeren. Ga mee met Simone en herbeleef haar ontdekkingstocht. Via de Leading Teachers pagina kun je contact opnemen met Simone.

Leren programmeren in 1984

In 1984 kwam bij ons de eerste computer in huis. Ik was 10 jaar en ik weet nog goed dat ik het een magisch apparaat vond. Ik zat er bijna elke dag aan. Vanaf de eerste dag dat de computer bij ons in huis kwam ben ik er meteen helemaal ingedoken. Vergeleken met nu was het een apparaat dat maar heel weinig kon. Het was een zwart scherm waar je codes op kon typen en dan kon je dingen laten gebeuren. Je kon niets opslaan. De computer had geen harde schijf en floppies hadden we ook nog niet, die kwamen pas later. Je kon codes intypen en daarmee iets programmeren. Als je de computer uitschakelde, was alles weer weg.

Mijn vader liet mij de code zien om een cirkel te tekenen. Ik ontdekte al vrij snel hoe ik de getallen in de code kon veranderen, zodat de cirkel groter of kleiner werd. En ik ontdekte welke getallen ik moest veranderen om de cirkel op een andere plek op het scherm te zetten. En ik ontdekte, gewoon door uit te proberen, welke code ik moest veranderen om de kleur te veranderen. Er waren in die tijd maar 16 kleuren, dus heel veel mogelijkheden waren er niet, maar dat was genoeg voor mij om met deze codes eenvoudige tekeningen te maken.

Kunst programmeren

Ik maakte tekeningen door meerdere regels codes onder elkaar te zetten. Eén van de allereerste tekeningen die ik met die codes maakte was een gezicht. Ik liet de computer twee kleine cirkels tekenen voor de ogen, daaronder een cirkel voor de neus en daaronder een langgerekte cirkel voor de mond. Volgens mij wist ik toen nog niet hoe ik een rechthoek kon tekenen, dus gebruikte ik voor alles een cirkel of een ellips.

Om de tekening te bekijken moest je het programma uitvoeren. Als je “run” typte, ging de computer de code uitvoeren. Wat ik het meest fascinerend vond aan dit eerste programma, was het feit dat als je het ging uitvoeren, dat de computer er dan zo lang over deed om de verschillende cirkels op het scherm te tekenen, dat het net een animatie leek. Ik had een animatie van een gezicht gemaakt!

Wat ik mij nog heel goed kan herinneren is het gevoel van “Wow, hij doet het!” en “Ja! Het werkt!” en “Kijk, dat heb ik gemaakt!”. Het is dat gevoel, dat ik toen had als 10-jarige, toen ik voor het eerst iets ging programmeren op de computer, dat ik kinderen mee wil geven.

2021

Ook vandaag de dag, als ik kinderen hun eerste projecten met code laat maken, hoop ik dat ik hen diezelfde ervaring kan geven, dat gevoel van “Wow, dat heb ik gemaakt! Het is gewoon gelukt! Hij doet het!” Dat gevoel kun je al hebben bij een heel eenvoudig project. Juist bij een heel eenvoudig project! Als je voor het eerst een poppetje op je scherm tovert dat “Hallo Wereld” zegt. Het is die magie die ik probeer vast te houden en steeds weer aan leerlingen probeer mee te geven.

Zelf aan de slag

Wikipedia BBC Micro (1981)

Online editor

BBC MicroBot (met lesvoorbeelden!)